Kadugo

Hindi ko alam kung kelan nagsimula, kung saan at paano. Basta nahuli ko na lang ang sariling puso kong tumitibok para kay Mitch. Isa ako sa mga minalas na makaramdam ng pagmamahal sa ipinagbabawal. Anu bang magagawa ko? Lahat nga ng bawal eh masarap di ba?

Minsan, ang sarap balikan ng nakaraan. Minsan naman ay para itong isang bangungot na nais mong takasan. Sa kaso ko, hindi ko alam kung paano ako ituturing ang aking nakaraan. Ngayon ay nagbabalik ako sa aming lumang tirahan. Ang gusaling naging saksi sa aking pagtangis, pangangarap, pagmamahal at paglisan. Sa pagbabalik kong ito, hindi ko maiwasang hindi maalala si Mitch.

Si Mitch. Ang babaeng aking pinakamamahal sunod kay ina. Sa edad nya dating labing-lima, nagtaglay na sya ng kakaibang ganda, natatanging halina. Noon ako ay labing-syam na taong gulang. Sa murang isipan, nilamon kami ng kapusukan. Alam ko, at alam ni Mitch na hindi lang basta paghahanap ng init ng katawan ang hanap namin. May mas mataas pa. Forbidden love. Sariwa pa bagong huling isda ang mga ala-ala namin ni Mitch. Simula sa simpleng pagdadampi n gaming mga kamay sa paggawa ng mga gawaing bahay hanggang sa pasikretong pagkikita namin sa kanyang kwarto.

Sa batang edad namin, dala na rin siguro ng pagmamahal at kuryosidad, hindi napigilan ng aming mga katawan ang pagsilakbo ng init. Isang linggo ng umaga, habang walang tao sa bahay naganap ang hindi inaasahan.

Noong una, kinakabahan pa kami pareho. Pero hindi nagtagal at bumigay na kami sa kasayahang dulot ng ginawa namin. Ang sarap sa pakiramdan. Habang tahimik. Feeling naming eh kami sina Adan at Eba bago ipanganak si Cain. Paraiso!

Gusto ko sanang ikwento ang buong detalye mula sa pagplano ng pagpasok naming sa kwarto hanggang sa kung paanu kami nakalabas. Pero, naalala ko na may mga kasintanda ni Mitch ang maaaring nagbabasa na nito ngayon. Ayokong mapariwara ang buhay nila tulad ng pagkasira ng buhay ni Mitch dahil sa katangahan ko, sa kasakiman.

Kung paanong nagtapos ang maliligaya naming sandali ay hindi inaasahan. Nagising na lamang ako sa mumunting pag-iyak ni Mitch sa labas ng kwarto. Bago pa man ako nakalabas papuntang living room, ni hindi na nga akong nag-abalang magsuot pa ng damit o kahit brief man lang, nakasalubong ko na si Itay, dala and isang dos por dos.

“Walang hiya kang bata ka! Paano mo to nagawa sa kapatid mo?” pagalit na sigaw ni Itay habang pinapalo gamit ang kahoy sa aking mga binti. Sa kabilang dako ng bahay, rinig na rinig ko ang panaghoy ni Mitch, nagmamakaawa kay Itay. Nakikita ko syang nagpupumiglas sa mahigpit na pagkakahawak sa kanya ni Inay.

“Bakit sa kapatid mo pa?” sambit ni Inay, sa pagmamakawang boses. Nanunuot sa aking mga buto’t laman ang pagtangis nya. Hindi ko na nga magawang sumilip man lang sa kanya.

“Lumayas ka dito. Hayop ka! Wala akong anak na tulad mo!” dagdag ni itay.

“Kuya..” pahabol na sigaw ni Mitch.

Kahit sa kanya ay hindi ako makatingin. Walang lingon-likod kong tinungo ang aking kwarto. Nag-empake ng gamit at tuluyang nilisan ang aming tahanan.

Mula nang umalis ako ng bahay, hindi ko na muling nakita pa si Mitch kahit ang mga inay at itay. Wala akong naging ideya kung nagkaanak ba kami ng kapatid ko o hindi.

Nagsisisi naman ako sa ginawa kong paglapastangan sa pigging birhen ng aking nakababatang kapatid. Pero hindi ko pinagsisisihan ang pagmamahal ko sa kanya.